Wydaje się trywialnym przekonanie, że naszemu życiu nieustannie towarzyszy cykliczność. W przyrodzie jest doskonale widoczna; czasami dostrzegamy ją w naszych życiorysach, gdy zadajemy sobie pytanie: dlaczego mnie się to czy tamto przytrafia po raz wtóry, jak gdyby życie nas niczego nie nauczyło. Istotnie, nie nauczyło i raczej nie nauczy. Nie we wszystkim oczywiście, ale w niektórych jego przejawach wchodzimy zawsze do tej samej, stojącej wody.

Te myśli nasunęły mi się w czasie pracy nad cyklami horoskopowymi. Poświęciłam im ostatnio sporo czasu próbując sprawdzić niektóre teorie związane z cyklem Jowisza.  Sporządzałam i poprawiałam tabele, ale nijak mi nie wychodziło.To znaczy wydarzenia w określonym „stylu” powtarzały się, nawet dość regularnie; wystarczająco,  żeby pewną cykliczność zauważyć, jednak ich prawidłowość była ulotna, nie wiązała się z rodzajem ani charakterem tranzytów ani nawet z ich położeniem. Zadawałam sobie pytanie: co więc jest w przebiegu mojego życia (i pewnie wielu innych ludzi) naprawdę cyklicznego? Jak można tę powtarzalność oswoić, przewidzieć? Czego szukać? Co brać pod uwagę? Co wejdzie w koło zmieniających się cykli, a co pozostanie poza nim? Dlaczego horoskopy jednych osób cykliczność tę ujawniają, a innych nie?

Praca astrologa z życiorysami ujawnia tylko trywialną, biblijną prawdę ze snu faraona: są lata chude i lata tłuste, choć nie zawsze jest ich akurat siedem i nie zawsze dotyczą stanu posiadania. Sen faraona miał głęboki sens wytłumaczony przez Józefa – miał skłonić władcę do sporządzania zapasów. Jakie jednak „zapasy” ma czynić człowiek, który częściej traci pracę niż ją znajduje? Jakie „zapasy” ma zrobić kobieta poszukująca miłości, a trafiająca zawsze na jakiegoś przemocowego alkoholika? Czy cokolwiek da im świadomość cykliczności takich trafień? Zdroworozsądkowo poszukują źródeł niepowodzeń w sobie, a nie w cyklach. Co we mnie jest takiego – zapytują – że zawsze takie coś przytrafia się właśnie mnie, a nie innym? Może lepiej byłoby, żeby po prostu złe cykle przeczekali nic nie robiąc, a może powinni działać, nawet na oślep, w nadziei, że coś odmienią w czekającym ich losie. Poniekąd i astrologia jest takim działaniem próbującym opanować, oswoić i zrozumieć cykle.

To jednak, co chwyta za serce, to próby wyrażenia żalu i bezradności oswajające niejako cykliczność złego losu. Jest taki piękny, napisany rok temu wiersz Aleksandry Bacińskiej, który oderwał mnie od uporczywego poprawiania tabeli cykli:

Nie przyzwyczajaj się do mnie
Przecież nie o to chodziło
Właśnie próbuję zapomnieć
To wszystko, czego nie było